Sarah Burton eksploruje Walię

Alexander McQueen. Ready to wear. Jesień-zima 2020/21. -O czym mówić w tak hałaśliwych czasach? - zapytała sama siebie Sarah Burton w trakcie ostatniej przymiarki w przeddzień pokazu. - Chciałam, by ta kolekcja była naprawdę ugruntowana, odważna i heroiczna – odpowiedziała sobie. -Czuję, że muszę być heroiczna.

„Przedkolekcyjną” przygodę służącą zbieraniu materiału do kolekcji Burton rozpoczęła od wizyty w Walii - celtyckiej krainie słynącej z mitów, ale i z kreatywności. W Narodowym Muzeum Historycznym St. Fagans w Cardiff, stolicy Walii, wypatrzyła (o ile tak można powiedzieć o dość znanym przedmiocie) The Wrexham Tailor’s Quilt, kapę na łóżko, którą w latach 1842-52 pracowicie zszywał wieczorami niejaki James Wiliams. Wiliams był wojskowym krawcem, szył mundury we Wrexham, a z wełnianych ścinków (dzisiaj byśmy powiedzieli – materiałów z recyklingu) stworzył swój patchwork przedstawiający sceny biblijne w centrum kompozycji i kilka aktualnych w tamtym czasie dla Brytyjczyków widoczków bliżej jej brzegów (wiszący most Telforda nad cieśniną Menai, pagodę chińską, wiadukt w Cefn, wojownika afrykańskiego z tarczą i włócznią, zapewne Zulu). Dzieło powstało w czasach nabierającej tempa rewolucji przemysłowej, gdy tradycyjni rzemieślnicy czuli się zagrożeni (rewolucja uderzyła szczególnie mocno w przemysł tekstylny, zmieniając manufaktury w fabryki i eliminując z rynku nakładców).

Dla Burton ten quilt - to mocna „opowieść o czyimś życiu” – jak się wyraziła. Inspirując się nim stworzyła kolekcję graficzną, o ostrych łączeniach geometrycznych figur, stosując (jak Wiliams) materiały upcyklingowe które zostały po przednich sezonach, pochodzące z brytyjskich tkalni (mills). Estetyka wiktoriańskiego krawca wojskowego znalazła tu odzwierciedlenie w printach i intarsjach.

Lee McQueen także użył starych patchworków – na przykład w swojej wiosennej kolekcji „Deliverance” z 2004 roku, której pokaz był symulacją maratonu tanecznego, jakie były organizowane w latach Wielkiego Kryzysu w USA, a których mechanizmy obnażył słynny oskarowy obraz Sydneya Pollacka z 1969 roku „Czyż nie dobija się koni”.

Burton i jej zespół odszukali więcej podobnych patchworkowych prac pochodzących z Walii, wykonanych ze skrawków materiałów – na przykład sztywnych halek noszonych przez Walijki pod ich prostymi spódnicami - by je rozkloszować (wiktoriańskie czasy!).

To co kiedyś było drobiazgową pracą wykonywaną ręcznie – dzisiaj, w warunkach przemysłowych zostało odtworzone – choćby w żakardowym splocie płaszcza – jak pisze Hamish Bowles w Vogue: mającego urok szlafroka divy z lat 40. XX wieku albo spódnicy równoważącej surową dopasowaną czarną marynarkę.

Mamy także grę gradacją tkanin - taftę na szyfonie lub dzianinę o splocie o różnej gęstości. Ostra czerwień to także inspiracja walijska – ten kolor pojawia się tam w ludowych strojach, na kocach, a nawet na fasadach budynków i oznacza ochronę, uzdrowienie i moc. Czerwień zdobiła nie tylko ubrania w kolekcji, ale i mocno przyciśnięte do głów – włosy modelek.

Burton sięgnęła także po tradycyjne walijskie łyżki miłości. Starannie rzeźbione z jednego kawałka drewna przez mężczyzn były okazaniem uczuć i miały własną symbolikę, której Burton użyła w białych gipiurach nałożonych na czarny materiał. Ale nie tylko - gdy przyjrzymy się efektownej srebrnej koronkowej sukience wieczorowej – zobaczymy zwisające z niej łyżki i serca...

Słynne koce walijskie to dla Burton symbol „ochrony, opakowania, opieki i życzliwości”, czyli wartości pożądanych w obecnym czasie. Projektantkę urzekło zdjęcie walijskich górników trzymających swe dzieci na rękach – owinięte w walijskie koce. Scenka najwyraźniej niedzielna, panowie są w garniturach pod krawatami, pogoda nieszczególna więc dzieciaki ciepło zapakowane. Ochrona, opakowanie, opieka i życzliwość w jednym.

Na podstawie: alexandermcqueen.com, vogue.com, wwd.com