Dries Van Noten i Christian Lacroix razem w Opéra Bastille

Połączenie belgijskiej północy z prowansalskim południem. Ujawnienie współpracy, która w tajemnicy trwała miesiące wystarczyło, by wprawić fanatyków mody w szaleństwo - pyta Sarah Mower w Vogue. I odpowiada: w efekcie mieliśmy przed sobą maksymalistyczny, ekscentryczny eskapizm, spełniający warunki pragmatycznego, purystycznego minimalizmu.

W jaki sposób współczesna, spersonalizowana, przypominająca couture kolekcja redy to wear mogłaby spodobać się zwolennikom Driesa Van Noten? - zastanawia się Mower.

Rozwiązanie problemu objęło kolor i zebrę, falbanowe spódnice flamenco, rękawy typu barania noga, groszek i fuksję, brokat i taftę - wszystko co tworzył Christian Lacroix, kochający nadmiar. Stabilny praktyczny rdzeń zbudował Van Noten. Nadmiar Lacroix został nałożony - na przykład - na białe dżinsy i białe podkoszulki - przypomnienie stylu Van Notena opracowanego w latach 60. w Antwerpii – sukienek na spodniach. Ponadgabarytowe bluzy Van Notena połączone z falbanami na szyfonowych spódnicach. Spektakularne, bogato haftowane marynarki typu matador.

Dries Van Noten i Christian Lacroix podjęli współpracę na tą kolekcją w tajemnicy. Ujawnili ją przed pokazem. Oto co powiedzieli Vanessie Fridman z New Yor Timesa w odpowiedzi na pytanie: jak to się stało i dlaczego?

Dries Van Noten: Gdy myślałem o tej kolekcji, myślałem że świat jest obecnie bardzo dziwny, z Trumpem, Johnsonem i płonącą Brazylią. I mogłem pójść w dwóch kierunkach: bardzo szarym i pourym albo przeciwnie – stosując modę nie w postaci snu, marzenia ale – lekarstwa. Więc sięgnąłem do couture lat 80 i 90 i do Lacroix i do tego za czym się opowiadał – pięknem, nadmiarem, wolnością. I wtedy pomyślałem – dlaczego do niego nie napisać maila? Spokaliśmy się  raz, ale go nie znałem.

Christian Lacroix: Opuszczenie tego świata (mody) nie zmartwiło mnie. Moda nigdy nie była dla mnie najważniejsza. Ale jest kilku projektantów których podziwiam, a Dries jest jednym z nich. Podoba mi się, że on jest w pewnym sensie poza tym wszystkim i podoba mi się jego umiejętność pokazywania maksymalizmu – minimalizmem. Kupuję te ubrania. Mam muzeum dzianin Driesa. Więc gdy dostałem od niego maila – byłem zdziwiony. Myślałem – jak on zdobył mojego prywatnego maila...

Pufowa spódnica, relikt go-go lat 80. XX wieku, ówczesna ulubiona imprezowa kreacja żon z Wall Street wróciła – pisze Vanessa Friedman. Christian Lacroix powrócił na wybieg w betonowych wnętrzach na zasceniu paryskiej Opéra Bastille. A jego powrót nastąpił dlatego że Dries Van Noten, projektant, którego pojawienie się na paryskiej modowej scenie w latach 80. było skutecznym antidotum na wszystko, co było wtedy podobne do pufy (!) zadzwonił do faceta, który był wówczas królem... pufy właśnie.

Christian Lacroix to człowiek, który wspiął się na wyżyny sukcesu aby wkrótce stać się tego sukcesu ofiarą - pierwsza marka, którą grupa LVMH Louis Vuitton Moët Hennessy powołała do życia i pierwsza którą sprzedała – rozpoczynając proces który doprowadził do utraty przez Lacroix praw do własnego nazwiska. Wtedy projektant pożegnał się z wybiegiem (2009) i rozpoczął nową karierę jako – twórca kostiumów teatralnych.

W kolekcji skłonność do nadmiaru Lacroix, jego uwielbienie baroku i rokoko oraz umiłowanie Driesa Van Noten do wzniosłej codzienności spotkały się w 68 lookach, w których zderzyło się to co casualowe i to co dekoracyjne, a to co dopracowane z tym co swobodne.

• Na bazie prostych białych dżinsów lub szortów i białego podkoszulka położono krezy z marszczonej tafty. Tylko uwaga – to nie była tafta, ale poliester pozyskany z recyklingu naśladujący taftę.
• Obszerne spódnice w holenderskie kwiaty lub graficzne wzory, wielowarstwowe, z falbanami - z rozłożonymi asymetrycznie aby pokazać wewnętrzną warstwę lub z kłębiącymi się za modelką.
• Na górze często bluza.
• Na białym bawełnianym podkoszulku – pióro niczym cross-body sword (ach ta gra słów – sword to miecz ale i producent toreb…)
• Marynarki – długie i brokatowe lub krótkie, typu matador i ozdobione złotym bajorkiem.
• Płaszcze modelki zsunęły z ramion i niosły je niczym królewskie treny.
• Wykorzystano print lamparciej i zebrzej sierści. Był neon i grochy (w końcu to motyw holenderski).
• Długie rękawiczki. Wstążki. Małe torebki.
• Gdy kolor przechodził w oczyszczającą czerń, looki stawały się bardzie wspominkowe.

Na koniec - obaj projektanci ze swoją panną młodą – w białych dżinsach, tank topie, spowitą w kaskadę marszczonego tiulu.

Rzadko kiedy udaje się zajrzeć do umysłu projektanta mody, ale Van Noten zawsze był przejrzysty w tym względzie. Nie krył nigdy swoich inspiracji. Współpraca takich wielkich osobowości może także wyglądać jak ćwiczenia z hackowania umysłu.

Mamy wielu projektantów wysokiej mody pracujących z markami rynku masowego, muzyków podpisujących się na snejkersach, celebrytów pracujących z designerami nad swoimi liniami produktów, a wszystko to coraz bardziej przypomina wzajemne drapanie się po plecach oparte o niewiele więcej niż kasa i marketing– pisze Vanessa Fridman w New Yor Timesie. W tym przypadku było inaczej – twórcza współpraca jako spotkanie oczu i umysłów – pisze Fridman. Nie wspominając już o uczciwym rozwiązaniu problemu własności intelektualnej.

Van Noten przyznał, że gdy zdał sobie sprawę z tego, że na jego tablicy nastrojów było wiele prac Lacroix pomyślał że zamiast kombinować jakieś hołdy – lepiej iść do źródła.

Dries Van Noten: Hołd jest często tylko innym określeniem kradzieży pomysłów innych ludzi.

Oto kanon elegancji: rozpoznanie pracy rówieśnika i przyznanie mu zasług, na które zasługuje.

Na podstawie: driesvannoten.com, vogue.com, nytimes.com