AKRIS. Albert Kriemler na rok 2020

W kolekcji na wiosnę 2020 projektant uczcił dziesięciolecie torby Ai Akris i zainspirował się pracami włoskiego malarza Antonio Calderary. Na jesień Albert Kriemler przygotował kolekcję dla kobiety celu.

Sezon wiosna 2020. Hołd dla Antonia Calderary i torby Ai

Dekadę wcześniej Albert Kriemler wprowadził na rynek torbę Ai Akris, a taka rocznica to świetna okazja do skoncentrowania wokół niej pokazu nowej kolekcji. Kriemler postawił w paryskim Grand Palais namiot o trapezoidalnym kształcie, a także postawił w nim jako główny element scenografii - gigantyczną torbę Ai -z tyłu wybiegu, „wypuszczającą” modelki.

Modelki oczywiście szły po wybiegu z odpowiednimi torebkami i torbami - w większości miękkimi trompe l’oeil zwanymi Aicon. Kriemler wsparł trapezoidalny motyw przewodni - odzieżą. Geometryczne kształty wstawione z tyłu sukienek zapewniły im pełną wdzięku płynność.

Podczas opracowywania wiosennej kolekcji Albert Kriemler inspirował się pracami włoskiego malarza Antonio Calderary (1903-1978). Calderara w późnym okresie swej twórczości miał obsesję na punkcie geometrii - charakterystyczne prostokąty Calderary pojawiły się na koszuli i kaftanach. O kolorach typowych dla Calderary Kriemler powiedział: - Scyntylują.

W efekcie Kriemler uzyskał własną srebrzystą paletę - w tym srebrnego paska, który opracował w St. Gallen w Szwajcarii, oraz metalicznego lureksu. Dopełnieniem były torebki z paskiem Ai ze skóry chromowej.

Sezon jesień-zima 2020/21. Przypomnienie prac Roberta Malleta-Stevensa i postaci Alice Kriemler-Schoch

Albert Kriemler, dyrektor kreatywny tego szwajcarskiego domu, wybrał na paryski pokaz kolekcji na jesień i zimę 2020/21 Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Projektant nie zrobił tego przypadkowo. Kriemler często odwołuje się do dzieł artystów. W kolekcji wiosennej na ten rok jego „patronem” jest włoski malarz Antonio Calderara, a w kolekcji na przyszłą zimę jego punktem wyjścia jest niemy fantastyczny film z 1924 r. L’Inhumaine Marcela L. Herbiera, a szczególnie kubistyczne elementy scenografii zaprojektowane przez architekta Roberta Malleta-Stevensa.

Współpracujący z innymi artystami Mallet-Stevens był ojcem Union des Artistes Modernes i wniósł wkład w ustanowienie Paryża centrum awangardowej sztuki i designu. Tłem – jeśli tak można powiedzieć - pokazu były wystawiane w muzeum prace dwojga członków tego kolektywu - Soni i Roberta Delaunay.

Sam Kriemler porównał tamten kolektyw z własną praktyką – współpracą z rzemieślnikami, zwłaszcza drukarzami i embroiderami ze szwajcarskiego St. Gallen.

Jeśli chodzi o „przewodnią legendę” kolekcji – Alber Kriemler wspomniał postać swojej babki, Alice Kriemler-Schoch, która w 1922 roku założyła firmę AKRIS. Nazwał ją – kobietą celu. I zadeklarował, że kobiety celu są jego klientkami:

- Kobiety celu są tymi, dla których projektuję.

Co to oznacza w praktyce?

- Ubrania muszą być przede wszystkim wygodne – wyjaśnia projektant. - To bardzo podstawowe stwierdzenie, ale myślę, że gdy kobieta czuje się w ubraniu swobodnie, naprawdę może czuć, że należy do siebie. Myślę, że kobieta celu nie chce mieć skomplikowanych ubrań.

I takie były pierwsze propozycje projektanta, jakie znalazły się na wybiegu. Kaszmirowe pulowery, zestawione przykładowo z kaszmirową peleryną z naszywanymi kieszeniami lub wełniany płaszcz jednorzędowy typu double face komfortowo otulały noszące je modelki.

Współpraca z rzemieślnikami z St Gallen zaowocowała uderzającymi (to określenie Stuarta Emmricha z Vogue) propozycjami – na przykład parką z tafty z trapezoidalnym zapięciem czy ciemnoszarą suknię koszulową, ręcznie plisowaną we wzór millefleurs, insoirowaną kubizmem tuniką ze stójką, śliwkową rozciętą wełnianą sukienką i suknią z czarnej jedwabnej krepy, bez ramiączek z dołem w kratę techno. Emmrich zwraca naszą uwagę także na ostatni look pokazu – kubistyczny wielokolorowy jedwabny kostium z dwurzędową marynarką i szerokimi spodniami. Jak pisze – w sam raz na jesień dla kobiety skupionej celu.

Na podstawie: akris.com, vogue.com, wwd.com